PIEC WĘGIERSKI, to typ pieca polowego do wypału ceramiki. Cechą charakteryzującą ten rodzaj sztuki było to, że mogliśmy sami zbudować piec do jednokrotnego wypału. Kształt i wielkość pieca dostosowany był do wielkości wypalanych form. Był  to wyróżnik który determinował zalety i wady konstrukcji. Zaletą pozostała możliwość wypału formy dowolnych rozmiarów, wadą był wysoki koszt wypału. Istotną cechą, dla której ten typ wypału ceramiki cieszył się wyjątkową estymą jest jego widowiskowość. Rozżarzony piec był bardzo widowiskowy. Emanując ciepłem i światłem w sposób naturalny sprzyjał integracji społecznej obserwujących wydarzenie. Jest to wyjątkowe przeżycie nawet dla ludzi, którzy nie mają wiele wspólnego z kulturą i sztuką powiązaną z ceramiką. Wysoka temperatura wypału powodowała, ze uzyskano implikacje cechujące się oryginalnością. Był to taki rodzaj wypału ceramiki w którym wypalane przedmioty otrzymały nowe, często abstrakcyjne i trudne do uzyskania w innych metodach wypału efekty. Piec budowany był  przez 12 godzin. Sam wypał i studzenie pieca po wypale trwało kolejne 36 godzin. Był to czas w którym różne grupy społeczne miały  sposobność przybliżania się do obcowania z niszową odsłoną kultury wysokiej.